کاربرد ژئوتکستایل در روسازی جاده‌ها به واسطه دو مکانیزم مختلف باعث بهبود عملکرد روکش می‌شود:
1- ژئوتکستایل به‌عنوان لایه میانی با جذب تنش و فشار، از انتشار ترک‌های انعکاسی (Reflective) از روکش قدیمی به روکش جدید جلوگیری کرده و یا با به تعویق انداختن پیشروی این ترک‌ها باعث افزایش عمر مفید روسازی می‌شوند.
2- یکی از دلایل مهم تخریب روکش جاده‌ها، تزریق ناخواسته آب به درون ساختار روسازی از طریق ترک موجود در سطح آسفالت است. ژئوتکستایل به‌عنوان لایه ضد رطوبت از ورود روان آب سطحی از طریق ترک‌های آسفالت به درون لایه زیرین و مرطوب‌سازی خاک بستر (Subgrade) و متعاقباً، از گسیختگی و کاهش مقاومت خاک بستر جلوگیری می‌کند. هنگام ساخت یا تجدید روکش بزرگراه، جاده، باند فرودگاه و پارکنیگ‌ها استفاده از ژئوتکستایل بین اندود اتصال (Tack Coat) و لایه جدید آسفالت یک سد آب بند ایجاد کرده و از پی در مقابل نفوذ آب سطحی محافظت می‌کند.
روشی که اغلب برای بازسازی (مرمت) جاده ترک خورده و گسیخته به کار می‌رود، روکش AC می‌باشد این عمل موقتاً ترک‌ها را می‌پوشاند اما پس از این که روکش جدید جایگزین شد، هر حرکت جانبی یا طولی جاده موجب انتشار ترک‌های آسفالت تحتانی به روکش جدید می‌گردد و باعث تشکیل ترک‌های انعکاسی می‌شود. این حرکت موجب ورقه‌ای شدن و بریدگی آسفالت در طول ترک‌های انعکاسی شده و مسیری برای نفوذ آب‌های سطحی به لایه پی و Subgrade تشکیل می‌دهد. اما به کار بردن یک لایه ژئوتکستایل در زیر روکش جدید AC، می‌تواند با کاهش تنش‌های ناشی از حرکت روکش قبلی، باعث ایجاد استحکام کششی در لایه روسازی شود. ژئوتکستایل به‌عنوان لایه مسلح‌کننده در دفع فشار‌های ناشی از ترک‌های افقی و عمودی عمل می‌کند. همچنین آغشته‌سازی ژئوتکستایل با قیر، یک لایه غیر قابل نفوذ را در مقابل آب‌های سطحی به وجود می‌آورد. به‌خاطر شباهت ساختاری الیاف پلیمری با مواد نفتی، جذب قیر و اتصال Tack coat به لایه ژئوتکستایل به خوبی صورت می‌گیرد.
همچنین استفاده از ژئوگرید و یا ژئوکامپوزیت‌های آسفالتی نیز برای تقویت روکش آسفالت بسیار مناسب است که برای مطالعه بیشتر می توانید این مقاله را مطالعه بفرمایید.
